در آخرین پرده فیلم با شکوه "ذهن زیبا" با بازی درخشان "راسل کرو" و بازی قشنگ "کانلی" ، وقتی قهرمان فیلم مشغول سخنرانی دریافت جایزه نوبل است تمام بغض چشمانش خیره به چهره‌ی رفیقه‌ی همراه زندگی سالهای سالش هست و آنگاه با نگاهی خجالتی، در اوجترین موفقیت زندگی‌اش، رمز زندگی را بعد از آن همه، تنها در یک چیز می‌داند، درست مثل انشتین، مثل چاپلین، ... و آن "عشق" است، عشق آن همه سالهای رفیقه‌ی غمگین زندگی‌اش!!! ... و آنگاه در میان اشک بغض آلوده‌ی رفیقه‌ی زندگی‌اش، گل رز لبحند می‌روید ... باشکوه ... لبخندی شادمان بر لبان رفیقه‌ی غمگین و به اندازه‌ی هزاران دنیا!!! ... هر بار که این صحنه را می‌بینم، اشک غمگینی پر از لبخند بر بغضم می‌نشیند!!! ...
حالا، تنها چیزی که برایتان آرزو میکنم ... لبخند است ...بی بدیلترین هدیه‌ی خداوند در روی زمین!!! ... با تقدیم شعر " رفیقه‌ی غمگین من، بخند ..."
☘️ شعر و صدا: دکتر احمدی
☘️ تولید: شجاعی فیلم