Εγγραφείτε στο επίσημο κανάλι της Νατάσσας Μποφίλιου: http://bit.ly/NBofiliouSubscribe

Νατάσσα Μποφίλιου
Αλεξάνδρας (live)
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Έπαιξαν οι ΜOYΣΙΚΟΙ:
Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις, πιάνο, τραγούδι
Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπάσο, synth bass
Νίκος Μέρμηγκας: μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα
Λάμπης Κουντουρόγιαννης & Γιώργος Καρδιανός: ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα
Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα, προγραμματισμοί
Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο

Ορχήστρα εγχόρδων «ΜΠΕΛ ΡΕΒ»:
Άρης Ζέρβας: τσέλο, φωνητικά, βοηθός ενορχηστρωτή
Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί
Κωστής Καριτζής: βιολί
Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί
Βασιλική Μαζαράκη: βιολί
Κατερίνα Τεπελένα: βιολί
Μιχάλης Βρέττας: βιολί
Δημήτρης Κουζής: βιολί
Ελευθερία Τόγια: βιόλα
Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα

Συντελεστές παράστασης:
Σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου
Σκηνογραφική επιμέλεια: Νότης Χριστοδούλου
Σχεδιασμός ήχου: Βασίλης Μιχαηλίδης
Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης, Αντώνης Ζαχόπουλος
Σχεδιασμός φώτων: Περικλής Μαθιέλλης / Αλέξανδρος Προδρόμου
Video: Χρήστος Γκίνης
Artwork παράστασης: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Ενδυματολόγος: Σάσα Χαραρά
Τα κοστούμια της Νατάσσας Μποφίλιου είναι: ATELIER LOUKIA & JULYTWO ATELIER

Στίχοι
Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρωμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ’ ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει

Σ’ ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή

Και να γύριζες να δεις, τι θα `χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη

Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ’ ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ’ αφήνεις τελευταία επιλογή...
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ’ ένα αρχαίο πούλμαν μπλε πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.

Και να σ’ έβλεπα να κλαις, τι θα `χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει